17/1/11

Λευκή σελίδα

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι...
Και μόλις αντίκρυσα τη λευκή σελίδα κόλλησε το μυαλό μου!
Είχα τόσα πράγματα μέσα μου, τόσα που ήθελα να πω! Πού πήγαν;;;
Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, αυτά που νιώθω, ακόμα κι όταν ξέρω ότι μόνο εγώ θα τα ακούσω, ότι μόνο εγώ θα τα δω;;;
Είμαι λοιπόν συναισθηματικά "ανάπηρη";
Μήπως έχω παγιδευτεί στους φόβους μου και δεν μπορώ να τους αφήσω πίσω μου;
Είναι τόσο εύκολο να σκεφτώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ότι θα προδωθώ στο μέλλον όπως προδώθηκα και στο παρελθόν.
Ότι το νέο αμόρε θα φερθεί όπως όλοι οι προηγούμενοι. Ότι οι νέοι φίλοι θα αποδειχθούν εξίσου ανάξιοι εμπιστοσύνης με τους παλιούς.
Αναρωτιέμαι... σκέφτονται όλοι όπως κι εγώ;
Μήπως έχω αγαπήσει τελικά αυτή την καχυποψία και αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι; Μπορώ άραγε να κάνω μια νέα σχέση (είτε ερωτική είτε φιλική) χωρίς να κρατάω "πισινές";
Ξέρω τι θα μου πείτε ;)
Να μην το κάνω γιατί ΑΝ πληγωθώ θα είναι ακόμα χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Ρητορική ήταν η ερώτηση...
ΜΠΟΡΩ να επιλέξω να αγνοήσω όλο το κακό παρελθόν. Δε ΘΕΛΩ όμως. Γιατί μου τριβελίζει το μυαλό αυτό το αν...
Κι έτσι καταστρέφομαι μόνη μου. Γιατί όταν βρίσκω κάποιον που αξίζει την προσοχή μου, που δεν θα με πληγώσει, δε θα παίξει με τα συναισθήματα μου ή με το μυαλό μου και θα μου φερθεί όπως ακριβώς μου αξίζει, εγώ.... φεύγω!
"Too good to be true", σκέφτομαι.
"Θα μου την κάνει κι αυτός όπως οι άλλοι!"
"Και θα είναι χειρότερα γιατί θα έχω πιστέψει ότι ΑΥΤΟΣ ήταν ο διαφορετικός."
Ή αν δε φύγω επειδή φοβάμαι, φεύγω επειδή βαριέμαι! Πόσο παράλογο είναι αυτό;;;

Αυτό το ποστ θα μείνει μισοτελειωμένο...
Ξημέρωσε κι η έμπνευση μου (ή ίσως η διάθεση μου για γκρίνια και παράλογους μονολόγους) εμφανίζεται μόνο τη νύχτα!

Καλή σας ημέρα!